مهدی خانعلی‌زاده

تخم روشنفکری در این مملکت از ابتدا به خطا کاشته شد و جنین ناقص آن هم به طرز فجیعی سقط شد؛ جنینی که نه پدرش مشخص است نه مادرش و هیچ عامل شناسایی هم ندارد. روشنفکری ایرانی زمانی به خطا رفت که شاملوی متنفر از مردم که افتخار می‌کرد به «شعر‌ها یا خوبند یا مزخرف. اگر مزخرفند که چاپ کردن ندارند، و اگر خوبند، که حیف شعر خوب برای مردم.... پس از مردن، لاشه مرا در گورستان عمومی دفن نکنند. بگذارید دست کم پس از مرگ، آرزوی من، به دور ماندن از مردم وپلیدی‌هایشان، بر آید. مردمی که از ایشان متنفرم.»، شد نماد روشنفکری و آزاداندیشی. شاید به همین دلیل است که این روز‌ها هر کسی قهوهٔ دارک اسپرسو می‌نوشد و سیگار مکبث دود می‌کند و متن‌ها و شعرهای بی‌سر و ته می‌خواند یا می‌سراید، سریعا مفتخر به دریافت لقب روشنفکر می‌شود؛ یعنی هر چه بی‌خاصیت‌تر و افسرده‌تر، روشنفکر‌تر.